ஜனன சூரியனின்
மறுபதிப்பாய் அவள் முகம்
மரணித்துப் போன என் மனதில்
மீண்டும் ஓர் உதயமாய் …..
என் இதய சூரியன்
என்றோ அஸ்தமித்து விட்டது
என்றாலும்
என்னுள் உறங்கி கொண்டிருக்கும்
அவள் நினைவு
உதய சூரியனே,,,,,,,,
உன்னைக்கண்டதும் அவ்வப்போது
துயில் எழும்
உதய சூரியனே - நீ
இருட்டைக் கழுவி துடைத்து விட்டாய்
அவள் முகம் போலவே அழகாகவே …..
ஆனால்
மாலைச் சூரியனாய்
அவள் இதயம் மட்டும்
இன்னும் மயங்கியே கிடக்கிறது
உயிர்களை துயில் எழுப்பிய நீ
அவள் இதயத்தை மட்டும்
என் திரை போட்டு
மறைத்து வைத்திருக்கிறாய்
பிரபஞ்சம் முழுவதும்
உன் ஜனனத்தால் ஒளி பெற்றது
பிரபஞ்சமற்ற அவள் இதயம் மட்டும்
இன்னும் இருட்டாகவே இருக்கிறது
ஜனன சூரியனே
இருட்டுக்குள் தொலைந்து போன
அவள் இதயம்
விரைவில் வெளிச்சத்துக்கு வரும் என
காத்திருக்கிறேன்