3
« Last post by Asthika on Today at 11:18:14 AM »
சுவரின் அந்தப்பக்கத்தில் சுதந்திரம்,
இப்பக்கம் — நினைவுகள் வலிக்கின்றன.
இரும்புக்கம்பிகள் என் விழிகளைக் கிழிக்க,
இருண்ட நாட்கள் என் நெஞ்சைக் நெகிழ்த்தன.
வானம் பார்க்க வாடைதான் வழி,
வாசல் பார்த்து காலமே கடிகாரம்.
குற்றமோ என் செய்தியில்லை,
அறிந்ததும் — தண்டனை மாறவில்லை!
நண்பர்கள் தொலைந்திட, நேரம் தகர,
அம்மாவின் குரல் கனவில்தான் வரும்.
என் எழுத்துகள் காகிதத்தில் போராடும்,
என் உயிர் மட்டும் ஒளி தேடும்!
தண்டனை அல்ல இது — பயணம்,
உணர்வுகளின் நடுக்கட்டுமானம்.
ஒரு நாள் — கதவுகள் திறந்திடும்,
கனவுகள் போலவே நானும் பறப்பேன்
கைதியாக இல்லையே என் உள்ளம்,
தவறுகள் செய்தது என் வாழ்வின் புலம்.
நாணமோ, ஆத்திரமோ தெரியாது எனக்குள்,
தீராத சுமையாய் நிமிர்கின்றேன் இன்று முழுக்க.
நேற்று ஒரு பேர் விழி பார்த்தேன்,
மழையில் நனைந்த குழந்தையைக் கண்டேன்.
அந்த பார்வை என் மனதைக் கிழித்தது,
பாவமும் பிணியும் ஒன்றாய் சேர்ந்தது.
என்னைப் போல் நிழல்களும் வாழ்கின்றன,
இங்கு எல்லாம் மேயும் வரிகள் கோபத்தில் இரங்குகின்றன.
தப்பே செய்தேன் – அதில் உண்மை இருக்கலாம்,
ஆனால் மனுஷனாய் வாழ விரும்பினேன் – அது தண்டனையா?
ஒரு நாள் சுவர்கள் தகரும்,
நான் உங்களைப் போலவே நழுவிப் பறக்கும்.
ஆனால் என் உள்ளம் விட்டுப் போகாது,
இங்கு விட்டிருக்கும் வரிகள் சாட்சி தரும்..