பிரியா காலையிலிருந்தே கொஞ்சம் பரபரப்பாக இருந்தாள். பள்ளிக்கு செல்லும் 11 வயது மகனிடம் வழக்கத்திற்கும் மீறி பாசம் வழிந்தது. காலை நேரப் பரபரப்பில் கணவனிடம் கூட எந்தச் சிடுசிடுப்பும் இல்லை. 34வது வயதில் இது தேவைதானா? சரிதானா? என்று லேசான அயற்சி கூட இருந்தது. ஆனாலும் மனதில் குறுகுறுப்பு கொஞ்சம் கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. இன்று மதியம் சந்தித்தே ஆக வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறான். சந்திக்க மறுக்க முடியவில்லை என்பதை விட மறுக்க விரும்பவில்லை.
அது சென்னையின் பிரபல மருந்து விற்பனை செய்யும் நிறுவனம், பிரியாவுக்கு கணக்கியல் பிரிவில் முக்கியப் பொறுப்பு. இந்த தீபாவளி வந்தால் ஏழு ஆண்டு நிறைகிறது. மூன்று வருடங்களாக இணைய வசதியுடன் வழங்கப்பட்ட கணினி மிகப் பெரிய தோழனாக மாறியிருந்தது. தனக்கென தனி கேபின் கிடைக்க, சுதந்திரம் கூடுதலாக கிடைத்தது. ஆரம்பத்தில் கணினி கற்கவில்லையென்றாலும் உபயோகப்படுத்த ஆரம்பித்த பின்னர், இணையமும், மின்னஞ்சல்களும், அதையொட்டி யாகூ சாட்டும் தவிர்க்க முடியாத விருப்பமாக மாறியிருந்தது. தன் பெயரை அனாமிகா என தன் மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு பெயர் சூட்டிக்கொண்டாள்.
ஒரு மாதமாகிறது அவன், பிரியாவின் மனதில் நுழைந்து. அவன் தொடர்ந்து அனுப்பிய வித்தியாசமான மின்னஞ்சல்களின் வழியே மிகப்பெரிய ஈர்ப்பினை ஏற்படுத்தினான். ஒருநாள் யார் நீங்கள் என்று மின்னஞ்சல் வழியே திருப்பிக் கேட்க, “ஸ்ரீ, சென்னை”யென பதிலளித்து அதிலொரு கேள்வியை தொக்கி விட்டிருக்க, மீண்டும் பதிலளிக்க... அதற்கு மீண்டும் ஒரு பதிலோடு கேள்வியும் சேர்ந்து வர........ அந்த நாள் கழிந்தது.
அடுத்த நாள் மின்னஞ்சலைத் திறக்க காலை வணக்கம் எனச் சொல்லி ஒரு பூங்கொத்தோடு வசிய மருந்தைச் சுமந்து கொண்டு மின்னஞ்சலில் வந்திருந்தது. நன்றி என்று திருப்பி அனுப்பிய பதிலுக்கு உங்களோடு இணையத்தில் உரையாட முடியுமா என வந்தது.
வேறு வேலைகளில் மூழ்கி, பின் மின்னஞ்சலை திறந்த போது இன்னும் மூன்று மின்னஞ்சல் அவனிடமிருந்து, உடல் எடையை சீராக வைத்திருப்பது, மனம் அழகாக இருக்க கடைபிடிக்க வேண்டிய நல் சிந்தனைகள், நகைச்சுவை துணுக்குகள் என.
படித்த போது பெரிதும் அறியாத தகவல்களாக இருந்தன.
மீண்டும் உரையாடல் பெட்டியில் வந்தான்...
“மின்னஞ்சல்களைப் பார்த்தீர்களா!”
“ம்... பார்த்தேன், நன்றி”
“பிடிச்சிருக்கா”
“என்ன்ன்ன!!??”
“நான் அனுப்பிய மின்னஞ்சல்கள் பிடித்திருக்கா”
“ம்ம்ம்... மோசமாக ஒன்றும் இல்லை”
அடுத்த நாள் காலை கணியை திறந்தவுடனே மின்னஞ்சல் பெட்டியைத் திறக்க வேகவேகமாக மனது கைகளுக்கு கட்டளையிட்டது. இன்று இன்னொரு பூங்கொத்து... உடனே உரையாடல் பெட்டியில் அந்த தகவல் ஒளிர்ந்தது “இனிய அனாமிகா, உங்கள் அழகு போல் உங்களுடைய இந்த நாள் சிறக்கட்டும். அன்புடன் ஸ்ரீ”.
ஒரு கணம் கண்கள் படபடத்தது. மனதில் ஒரு மகிழ்ச்சி மின்னல் போல் வந்தது. பிரியா அதை தவிர்த்திருக்கலாம், ஆனாலும் மனது சிலிர்த்தது.
“ஹேய்... நான் அழகென்று யார் சொன்னது” என பொய்க் கோபத்தோடு கேட்டாள்.
“அய்யோ, கோவிச்சுக்க வேணாம். நான் உங்கள் மனதை குறிப்பிட்டு சொன்னேன், உங்கள் மனது அழகானதில்லையா” உடனே சுதாரித்தான்,
“ம்ம்ம் சரி” அவனின் சாமார்த்தியம் புரிந்தது, அவன் பயந்தது பிடித்தது.
“மனது அழகானதுதானே” மீண்டும் தூண்டிலை வீசினான்.
“ம்ம்ம்.. என் மனது சுத்தமானது” என்றாள்
“உங்கள் மனது இவ்வளவு அழகாக இருக்கும்போது, நீங்களும் அழகாகத்தான் இருப்பீர்கள்” அடுத்த கேள்வி தெறித்தது
வழிகிறான் என்று தோன்றினாலும், அந்த சாதுர்யம் பிடிக்காமல் இல்லை. “சும்மா சாட்தானே” என பிரியா பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.
வார்த்தைகள், வரிகளாயின... வரிகள் வாடிக்கைகளாயின, நிறைய விசயங்கள் இருவருக்கும் ஒத்துப்போயின, வாங்க டீ சாப்பிடலாம் என சாட்டில் அழைத்தான், மதியம் ஒரு மணிக்கும் மேல் இன்னும் சாப்பிடப் போகலையா என்று அக்கரையோடு விசாரித்தான்...
நாட்கள் நகர நகர, நட்பு வட்டம் இறுகியது. குடும்பம் பற்றி பரஸ்பரம் விசாரித்தார்கள். அவன் வயது 38, திருமணமானவன், மகன் பள்ளியில் படிப்பதாக உண்மையையும், மனைவி வீட்டிலிருக்கிறாள் என்ற சின்னப் பொய்யையும் சொன்னான்.
அவளும் பொய் சொன்னாள், வாகன உதிரிப்பாகம் தயாரிக்கும் கம்பெனியில் வேலை செய்யும் கணவனைக் கல்லூரி பேராசிரியர் என்றும், மகனுக்கு பதிலாக மகள் என்றும் கவனமாகச் சொன்னாள்.
வார விடுமுறை கழிந்த அடுத்த நாள், மகனின் பள்ளிக்குச் சென்று பள்ளிக் கட்டணம் கட்டி விட்டு, ஒரு மணி நேரம் தாமதமாக கணினியைத் திறக்க, “ஹாய், குட்மார்னிங், என்னாச்சு, எப்படி இருந்தது விடுமுறை, நீங்கள் இல்லாமல் எனக்கு பொழுதே போகவில்லை” என்பது போன்று 67 வரிகள், அக்கரையைச் சுமந்து கொண்டு அவளுக்காக காத்திருந்து அசர வைத்தது. இறுதி நாள் என்றிருந்தும், மகனின் பள்ளிக் கட்டணத்தை வங்கியில் செலுத்த நேரமில்லை என்று சொல்லிவிட்டுப் போன கணவன் மீது இருந்த கோபம் மேலும் கூடுதலானது.
இணைப்புக்கு வந்ததும் பதறிக்கொண்டு கேட்டான், என்ன ஆச்சு உடம்பு சரியில்லையா, ஏன் தாமதம், எங்கே வராமல் போய்விடுவீர்களோ என பயந்ததாக, திரும்ப பதிலளிக்குமுன் அடுத்தடுத்து வரிகள் வந்து விழுந்த வண்ணம் இருந்தது.
“டேய் ஸ்ரீ... ப்ளீஸ் ஸ்டாப் இட், மூச்சுமுட்டுது, எதுக்குடா இத்தன கேள்வி, ஒரு வேலையா பேங்க் போயிட்டு வந்தேன் அதனால லேட்” என்றாள்
“என்ன சொன்னீங்க டேய், எதுக்குடா வா” என்றான்
“ஆமாண்டா... ராஸ்கல்” என்றாள்
“ஏண்டி அப்படிச் சொல்றே, நீ இல்லாம பதறிட்டேன் தெரியுமா”
“என்னது டீ யா”
“நீ டா சொன்னா, நான் டீ சொல்லுவேன்டி”
“சொல்லிட்டு போடா” என்றாள்
அடுத்த நாள் அரட்டையின் போது “டியர்” என்ற வார்த்தை வந்தது.
அடுத்த இரண்டு நாள் கழித்து, உரையாடலில் இவள் கோவித்துக் கொண்டது போல் நடித்த போது “கோவிச்சுக்காதடி டார்லிங்” என்றான்.
“என்னது டார்லிங்கா” மீண்டும் பொய்யாய் ஒரு கோபம்
“ஸாரி...டி பிடிக்கலைனா சொல்லலை”
“அப்படியில்லை, சரி அந்த மேட்டர விடுடா”
அடுத்த வார விடுமுறையை கடத்துவது இருவருக்குமே கடினமாக இருந்தது. ஆனாலும் தன் செல்போன் நெம்பரைக் ஒருபோதும் கொடுக்க மறுத்து விட்டாள். மின்னஞ்சல் மூலம் மட்டுமே உரையாடலாம் என்பதில் மிக மிக உறுதியாக இருந்தாள்.
அடுத்த பதினைந்து நாட்கள் மகிழ்ச்சியாக உரையாடலோடு ஓடியது. தினம் 500-700 வரிகளுக்கு குறையாமல் அரட்டையடித்தார்கள். அவன் தான், அவளைச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற விருப்பத்தை அழுத்தமாகச் சொன்னான். பிரியா சந்திக்க வேண்டிய அவசியமென்ன, சந்திக்க வேண்டாம் என்றாள். மீண்டும் மீண்டும் வேண்டினான்.
மூன்று நாட்கள் கடுமையான போராட்டம் மற்றும் வற்புறுத்தலுக்குப் பின் அடுத்த நாள், மதிய உணவிற்கும், மதிய சினிமாவிற்கு செல்லவும் அரை மனதாக ஒப்புக்கொண்டாள்.
அந்த குறிப்பிட்ட இடத்தில் காரில்காத்திருப்பதாகவும், அவளை பிக்கப் செய்து கொள்வதாகவும், காரின் எண்ணைக் குறிப்பிட்டு, கருப்பு வண்ணக் கார், பின் கதவைத் திறந்து வைத்திருப்பதாகவும், வந்து காரில் ஏறிக்கொள்ளும் படியும் மிகப்பெரிய அளவிலான திட்டத்தைத் வடிவமைத்தான். அடுத்த நாள் மதியம் 12.30 மணிக்கு காத்திருப்பதாக சொல்ல, பலத்த சிந்தனைக்குப் பிறகு, புத்திக்கும், மனதிற்குமான போட்டியில், இறுதியில் மனது வெல்ல அதற்கு ஒப்புக்கொண்டாள். கிளிப்பச்சை நிறச் சேலையில் வருவதாக அடையாளம் சொல்லியிருந்தாள். அவனுக்கு மிகவும் பிடித்த வண்ணம் அது.
நரசிம்மன் வழக்கத்தைவிட முன்னதாகவே வீட்டிலிருந்து கிளம்பிவிட்டான். ஸ்ரீ நிவேதா என்ற தன் முதல் காதலியின் நினைவாக தன்னுடைய மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு ஸ்ரீ007 என்ற பெயர் வைத்திருந்தான். பெண்களுடன் இணையத்தில் உரையாடுவது என்றால் அத்தனை இஷ்டம் அவனுக்கு. தனக்கு வரும் மின்னஞ்சல்களில் பெண்களின் பெயரில் வரும் முகவரிகளை தனியே பொறுக்கி எடுத்து, இதுவரை 430 முகவரிகளைச் சேர்த்து வைத்துள்ளான். அவைகளை சேர்த்து ஒரு குழுவாக சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு தினமும் தவறாமல் குறைந்தது, ஒரு வித்தியாசமான மின்னஞ்சலாவது அனுப்புவதில் ஒரு சுகம் அவனுக்கு.
ஒரு சிலர், யார் நீங்கள், எனக்கு எந்த மின்னஞ்சலும் அனுப்பாதே, தொந்தரவு செய்யாதே என்று கூறியதும் உண்டு அதேசமயம் நாட்டின் பல மூலைகளிலிருந்து, மின்னஞ்சல் உரையாடலில் கிட்டத்தட்ட 25 பெண் தோழிகள் கிடைத்தாலும், சென்னையில் கிடைத்தது அனாமிகா மட்டும்தான், ஆனாலும் தினம் தினம் மனது தேடித்தேடி வலை வீசிக் கொண்டேயிருந்தது.
அனாமிகா அன்று மதிய உணவிற்கும், சினிமாவிற்கும் ஒப்புக் கொண்டதில், சந்தோஷத்தின் உச்சத்தில் இருந்தான், மிகப் பெரிதாக ஏதோ சாதித்தது போல் சந்தோஷம் கரை புரண்டோடியது. வழக்கத்திற்கு மாறாக மகனை குளிக்க வைத்து, அவனுடையை தேர்வு எப்போது எனக் கேட்டு, நன்றாகப் படிக்க வேண்டும் என்று அன்போடு அறிவுரை வழங்கி, கொஞ்சம் முன்னதாகவே வீட்டை விட்டுக் கிளம்பினான்.
ஒரு கணம் மனைவிக்கு ஏதும் துரோகம் செய்கிறோமா என்று தோன்றியது. சும்மா லன்சும், ஒரு சினிமாவும் தானே சாப்பிடப் போகிறோம் என மனது சமாதானப் படுத்திக் கொண்டது. இந்த நட்பில் வரும் நாட்களில் லன்ச் என்பதைத் தாண்டி ஏதாவது வாய்ப்புக் கிடைக்கும், பட்சத்தில் அதை பயன் படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்கும் மனது தயாராக இருந்தது.
காலையிலிருந்து ஒரு வேளையும் ஓடவில்லை. எப்போது 12 மணியாகும் என மனது பழியாய் காத்துக்கிடந்தது. நண்பனிடம் முக்கிய தேவைக்காக என்று சொல்லி வாங்கிய காரின் சாவி, பாரமாகத் தோன்றியது.
சரியாக 12 மணிக்கு காரைக் கிளப்பி, 12.15 மணிக்கெல்லாம் அந்த குறிப்பிட்ட இடத்தை அடைந்தான். கருப்பு கண்ணாடியை ஏற்றிவிட்டு, ஏசியை இயக்கி, நான்கு திசைகளிலிலும் விழியை பரபரப்பாக மேயவிட்டிருந்தான். அடுத்த 15 நிமிடம் கடப்பது ஒரு யுகமாக இருந்தது. 12.30ஐ நெருங்க நெருங்க மனது படபடத்தது. வயிற்றுக்குள் ஒரு காற்றுப் பந்து உருளுவதாக உணர்ந்தான். 12.30த் தாண்டி 10 நிமிடங்கள் ஆகிவிட்டது. கொஞ்சம் பதட்டம் கூடுதலானது. ஒருவேளை கார் அடையாளம் தெரியாமல் தடுமாறுகிறாளா அல்லது வராமல் ஏமாற்றிவிட்டாளா, பதட்டம் கொஞ்சம் கூடுதலானது. குளிரும் ஏசியில் இதயம் நடுங்கியது, உடம்பு சூடாக முறுக்குவது போல் தோன்றியது.
பதட்டமான மனதோடு கண்ணை ஒரு நிமிடம் இறுக்க மூடி ஏதோ பிராத்தித்த போது “பிளக்” என பின் கதவு திறந்தது, விருக்கென திரும்பிப் பார்த்தபோது, அவன் மனைவி பிரியா என்கிற அனாமிகா காருக்குள் ஏறிக்கொண்டிருந்தாள், போன கல்யாண நாளுக்கு வாங்கிக் கொடுத்த கிளிப்பச்சை நிறச் சேலையி
