கவிதை சொல்லும் கண்களே
என் கவிதைக்கு கருவாகின்றன !
தமிழ் சொல்லும் கவிதை !
தாய்மொழி சொல்லும் கவிதை!
எல்லாம் தோற்கின்றன !
உன் விழி சொல்லும் கவிதையில்!
மை தீட்டி வந்தவளே...!
என் மனதை களவாடி சென்றவளே...!
கட்டி இழுக்கும் விழிகளடி உனக்கு!
கவிழ்ந்து விட்டேன் அதை பார்த்து!
உன் இதழ் பேச தொடங்கும் முன்பே
உன் விழி பேசி முடிக்கிறதே !
மௌனமாய் பார்க்கும் உந்தன் கண்ணில்
மறைந்து கொண்டிருக்கும் மாயங்கள்!
மையிட்ட கண்கள் பேசும் மொழியில்,
நான் பேசாமல் அசர்கிறேன்!
மௌனத்தின் அர்த்தம் புரிந்தாலும்,
மையிட்ட கண்கள் மட்டும் புரியவில்லை!,
என்னை வாசிக்காத கண்களில்,
என் ஆன்மாவை கண்டேன்.
மை தீட்டிய கண்கள் கனவாக,
என் உலகை திருவிழாவாக்கும்,
உன் கண்ணில் நான் கண்டதற்கெல்லாம்,
ஒரு வரியாய் மட்டும் நானில்லை!
அது எழுத முடிய காவியம் !
உலகின் மிகச்சிறந்த கருப்பு வெள்ளை சித்திரம்
உன் விழிகள் தானடி பெண்ணே !
அதில் விழுந்த நான் மீளவே முடியவில்லை !
நீ விழிகளால் விளித்தாலும் ! உன் விழிகளில் விழித்தாலும்
விக்கித்து போகின்றன என் கண்கள் !
மை தீட்டிய உந்தன் கண்கள்,
ஏன் இத்தனை கேள்விகளை கேட்கின்றது?
அத்தனைக்கும் விடைகள் உன்னிடம் இல்லை என்பதற்கு,
உன் பார்வை தான் சாட்சி!
உன் மையிட்ட கண்களை பார்த்து,
மற்ற பெண்களின் மனம் பொறாமையில் கரையும்!
மை தீட்டிய உந்தன் கண்கள் மின்னும் நேரம்
என் மனம் எங்கேயோ தொலைந்துவிடும்!
உன் கண்களின் அழகில் நான் வாழ்வது சுகமல்லவா!
உன் கண்களில் நான் மட்டும் வாழ்கிறேன்.
மை தீட்டிய உந்தன் கண்கள்!
என் கனவுகளுக்கு தோட்டமாகும்,
அந்த கண்களை மறந்து விட முடியுமா?
நிமிடத்தில் என்னை சாய்ந்துவிடும்!
உன் மை தீட்டிய கண்ணில் காதலும் காண்கிறேன் !
சாயலில் தாய்மையின் கருணையும் காண்கிறேன் !
உன் கடைக்கண் பார்வை ஒன்று போதும் எனக்கு!
அது தரும் இன்பமோ பூமியில் மோட்சம் எனக்கு !
உன் கண்களைக் கண்டு கவி எழுத விரலெடுக்க,
கடைசியில் உன் கண்களே கவிதையென
எழுதி முடித்தன எனது விரல்கள்...
