13
« Last post by Ninja on December 26, 2025, 09:14:52 AM »
நான் முதன் முதலா புகைவண்டிய பார்த்தது 5 வயசுல, ஆனா முதன் முறையா நான் அதுல பயணிச்சது என்னோட 22வது வயசுல தான். இரயில்வே ஸ்டேஷன் இருக்கிற ஊர்ல இருந்தாலும் எனக்கு இரயில்ல பயணிக்கிற வாய்ப்பு அந்த வயசு வரைக்குமே கிடைக்கல. ஆனா போற வர்ர ட்ரயின் எல்லாத்தையும் பார்க்கிறதுக்கான வாய்ப்பு எனக்கு தினமும் வாய்ச்சிருந்துச்சு. எல்லா ட்ரயினுமே நிக்கலன்னாலும் இரண்டு ட்ரயின் நின்னு போகிற டவுனுக்கும் கிராமத்துக்குமான இடைப்பட்ட ஊரு எங்க ஊரு. ஸ்கூல் படிக்கும்பொழுதும் சரி காலேஜ் படிக்கும்பொழுதும் சரி யாரவது ட்ரயின்ல போயிட்டே வந்தேன்னு சொன்னாலே ஆசையா இருக்கும் கேட்க. நாமளும் என்னைக்காவது ஒரு நாள் தொலைதூரம் போக முடியலன்னா கூட, சென்னைக்கு ட்ரயில்ன்ல போயிடனும்னு எனக்குள்ளேயே நினைச்சுப்பேன்.
உள்ளூர்ல இருந்த ஸ்கூல்ல படிச்சதால சைக்கிள்லேயே போயிட்டு வந்துருவோம். அப்பவும் தினமும் நான் ஸ்கூலுக்கு போக அந்த ரயில்வே கேட்ல நின்னு தான் போகனும், கரக்ட்டா gate போடுற நேரத்துக்கு தான் போவேன், ட்ரயின பார்க்கனும்ங்கிறதுக்காகவே. தூரத்துல ஹாரன் அடிச்சிக்கிட்டே வர்ர ட்ரயின பார்க்கிறதுக்கே அவ்வளவு பரசவசமா இருக்கும்
'டடக் டடக் டடக் டடக்'னு சீரா ஒரே சவுண்டோட அந்த ட்ரயின் கடந்து முடிச்சிட்டு ஒரு அமைதி வரும் கேட்டிருக்கீங்களா, 'வேற லெவல் feeling அது'.
சின்னவயசுல டாட்டா காட்டவே ட்ரயின் ட்ராக் பக்கத்துல விளையாடிட்டு இருப்போம். பல ட்ரயின் வந்த போற ஊருக்கு தான் ரயில்வே ஸ்டேஷன்லாம் பரபரப்பா இருக்கும். எங்க ஊரு ஸ்டேஷன்லாம் எங்களுக்கு வேடிக்கை பார்க்கிற இடம் தான். ட்ரயின் வந்தாலும் வந்து இறங்குறது மிஞ்சி போனா பத்து பேரு தான் இருப்பாங்க, ஆனாலும் ட்ரயின் வந்து நிற்கும் போதும் எடுக்கும்போதும் இருக்கிற ஒரு சின்ன பரபரப்பு அந்த சின்ன ஸ்டேஷன கூட உயிர்ப்போட மாத்திடும்.
அதென்னவோ தெரியல ட்ரயினோட அந்த ஊதா கலரும், வளைஞ்சு, நெளிஞ்சு அது போறதை பார்க்கறப்பவும் எதோ ஒரு இரும்பு பூச்சி ஊர்ந்து பிற மாதிரியே அவ்வளவு அழகா இருக்கும். எனகெல்லாம் ட்ரயின் ஒரு பிரமிப்பு தான் எப்பவும், எப்படி யோசிச்சு கண்டுபிடிச்சாருக்கான் பாருய்யா மனுஷன்னு அதை வியந்து பார்க்காத நாளே கிடையாது.
காலேஜ் சேர்த்துவிட்டப்பவும் டவுன்ல சேர்த்துவிட்டாங்க, இருக்கவே இருக்கு பஸ்சு, இதுல எங்க இருந்து ட்ரயின்ல போறது. அப்படியே போயிருச்சு காலேஜ் வாழ்க்கையும்.
ட்ரயின் வெளியே இருந்தே ரசிக்கிற ஆளுக்கு உள்ளேயே போய் பயணிக்க கூடிய வாய்ப்பு முதல் முறையா அமைஞ்சது, அமைஞ்சதுனு சொல்ல முடியாது நானே ஏற்படுத்திக்கிட்டேன்.
சென்னைல வேலை கிடைச்சுது, அப்ப கூட வீட்ல இருந்து மொத்தமா பஸ் ஏறி கூட்டிட்டு வந்து சென்னைல ஹாஸ்டல்ல சேர்த்துவிட்டு போனாங்க. அங்கேயும் பஸ் வாழ்க்கை தான். முதல்ல ரெண்டு மூணு முறை ஊருககு போகும்போது பஸ்ல தான் வந்து போயிட்டு இருந்தேன். கூட வேலை செஞ்ச ப்ரண்டு சொல்லி தான் தெரிஞ்சுது சென்னைல இருந்து தெக்க பிற ட்ரயின் ஒன்னு எங்க ஊர்ல நிக்கும்னு.
ஒரே பதட்டமும், பரவசமுமா ஒன்னு சேர்ந்துகிடுச்சு. அப்பவெல்லாம் இந்த ஆன்லைன் டிக்கெட் தெரியாது, ஊர்ல சொல்லி ஸ்டேஷன்ல போயிட்டு டிக்கெட்ட எடுக்க சொல்லி அந்த டிக்கெட்ட ஊர்ல இருந்து வர்ர ரெகுலர் பஸ்ல கொடுத்தனுப்ப சொல்லி இதுக்கு பஸ்லேயே போயிருக்கலாமேடான்னு கூட தோணுயிருக்கும் எல்லாருக்கும். ஆனாலும் வைராக்கியத்தோட டிக்கெட்ட கைல வாங்கினப்போ எனக்கு இருந்த சந்தோஷம், இன்னைக்கு ப்ளைட்டல போறப்ப கிடைக்கிற சந்தோஷத்தையெல்லாம் விட பெரிய சந்தோஷம்.
ட்ரயின்ல போக வேண்டிய நாளும் வந்துச்சு, புதுசா ஆள பார்க்க போற feelingல கிளம்பி போய் ஸ்டேஷன்ல ட்ரயின் பிளாட்பார்ம தேடி, கம்பார்ட்மெண்ட்ட தேடின்னு பரபரப்புமா மண்டகுடைச்சலாவும் போச்சு.. என்னாடா இதுன்னு யோசிச்சாலும் எனக்கே எனக்கா விழுந்த ஜன்னல் சீட்டுல போய் உட்கார்ந்துட்டு ட்ரயின் கிளம்பும்போது ஜிவ்வ்வ்வுன்னு ஒரு feeling கிளம்புச்சு பாருங்க.... 'டடக் டடக் டடக் டடக்...