அன்பே ! நீ கொண்ட வெட்கம்..
என் உலகை மறைத்து ..மனதை நனைத்து
உயிரை உறைத்து ..உணர்வுகள் துளிர்த்து ..
உருகினேன் உண்ணை நினைத்து..
இமயமலை உச்சியின்..
உயரத்தை அடைந்தாலும் ..
கிடைக்காத இன்பமடி ..
என்னால் நீ கொண்ட வெட்கம்..
ஐயகோ....என் செய்வேன்..
வாய்விட்டு சிரிக்க ஆசை.. ஆனால்,
பாவை நீ பதறிப் போனாள் ..
வெட்கத்தின் எல்லை முடிந்து விடுமே..
என்னவளே.. என் இனியவளே..
காவிரியின் கரையோரம் ..
கிளை துளிறும் வாய்க்கால் போல..
காற்றில் அசையும், உன் காற்முடி கலைதளில்..
கணக்கிறதடி என் நெஞ்சம்..
அல்லி முடிய ஆசை ..
ஆனால் அதிசயம் அகண்டு விடுமோ என்ற அச்சமடி...
முல்லைகொடியின் முதுகு தண்டில்..
முட்டுகள் இரு இணைய..
கைகள் கோர்த்து, கண்ணை மூடி..
கண்ணி நீ வெட்கும் நேரம் ..
வேதனையின் விலாசம் விலகி..
உன் வெகுளியின் வெளிச்சத்தில்..
களவு கொண்ட கள்வன் நானடி..
செங்காந்தள் முடியழகி ..செதில் மீனின் கண்ணழகி..
மணியோசை குரலழிகி..மணம் மயக்கும் பேச்சழகி..
இடுக்கையின் இடையழகி..ஈடில்லா இதழழகி..
பாலாடை நிறத்தழகி, பருவத்தின் கடையழகி..
பாவை நீ பேரழகி..
உன் மறகதமேனி நிறம் பார்த்து ..
வானவில்லின் வண்ணம் கூட..
வணங்கி நின்று விலகிக் கொள்ளும்..
கண நேரம்..
உன் வெட்கத்தின் வளம் பார்த்து..
இயற்கையின் இயக்கமோ..
இம்சை கொள்ளும் ..
சில நேரம்..
உன் பூரிப்பின் புலம் பார்த்து..
படைப்பின் பிரம்மனோ..
புகழ்ச்சி கொள்வான்..
இந்நேரம்..
இத்தனையும் களவு பார்க்க ..
காவியத்தை படித்துப் பார்க்க ..
என்று வருமோ..
என் நேரம்....
இயற்கையே....
